Οργανωτική Θεραπεία

1) Το βάρος των μη ρεαλιστικών προσδοκιών

Λάβετε υπόψη τις προσδοκίες των εργαζομένων—σφιχτές προθεσμίες, συντριπτικός φόρτος εργασίας και η πανταχού παρούσα ζήτηση «Πηγαίνετε πάνω και πέρα». Αν και συχνά γιορτάζεται ως σήμα κατατεθέν της αφοσίωσης, τέτοιες πιέσεις είναι συχνά απραγματοποίητος, ανοικονόμητος, και μη βιώσιμος. Το αποτέλεσμα; Οι εργαζόμενοι εσωτερικεύουν αυτές τις απαιτήσεις, πιέζοντας τα όριά τους έως ότου η εξάντληση γίνει η βασική τους γραμμή. 

Αλλά οι οργανισμοί, όπως και τα άτομα, αντιστέκονται στην αλλαγή. Είναι πιο εύκολο να ομαλοποιήσεις το άγχος παρά να αμφισβητήσεις τις δομές που το διαιωνίζουν. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι οι ηγέτες να σταματήσουν και να ρωτήσουν: «Τι μοντελοποιούμε ως αποδεκτό στον εργασιακό μας χώρο; Είμαστε, ως διευθυντές, πρότυπα ισορροπίας και ευημερίας ή διαιωνίζουμε το ίδιο το άγχος που επιδιώκουμε να ανακουφίσουμε;»

2) Ο ρόλος της σαφήνειας 

Η ασάφεια είναι άλλος ένας κρυφός παράγοντας άγχους. Όταν οι εργαζόμενοι δεν είναι σίγουροι για τους ρόλους, τις ευθύνες ή τις προσδοκίες τους, ζουν σε μια σταθερή κατάσταση υπερεπαγρύπνηση. Μπορεί να αισθάνονται υποτιμημένοι, χωρίς υποστήριξη ή αβέβαιοι για την αξία τους. Αυτό, επίσης, είναι μια μορφή άγχους - όχι το οξύ είδος, αλλά μια χρόνια διάβρωση της εμπιστοσύνης και της δέσμευσης. 

Οι οργανισμοί μπορούν και πρέπει να κοιτάξουν πέρα από τις απλές περιγραφές θέσεων εργασίας. Πρέπει να ρωτήσουν: «Οι άνθρωποι μας νιώθουν ότι τους βλέπουν, τους ακούνε και τους κατανοούν οι ρόλοι τους;”, «Γνωρίζουν πώς οι συνεισφορές τους ευθυγραμμίζονται με την ευρύτερη αποστολή του οργανισμού;” Η σαφήνεια, υπό αυτή την έννοια, δεν αφορά μόνο τα καθήκοντα. πρόκειται για την ενίσχυση της αίσθησης του σκοπού.

3) Οι σχέσεις

Οι υγιείς χώροι εργασίας χτίζονται υγιείς σχέσεις. Όταν οι εργαζόμενοι αισθάνονται ότι δεν υποστηρίζονται, είναι απομονωμένοι ή παγιδεύονται στα πυρά των πολιτικών γραφείων, ο χώρος εργασίας γίνεται λιγότερο κοινότητα και περισσότερο πεδίο μάχης. Πολλοί οργανισμοί παραβλέπουν την απλή αλήθεια ότι η σύνδεση —και η απουσία της— μπορεί να κάνει ή να χαλάσει την εμπειρία ενός υπαλλήλου.

Οι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο ρόλος τους εκτείνεται πέρα από τη διαχείριση των καθηκόντων. είναι οι θεματοφύλακες της κουλτούρας στο χώρο εργασίας. Πρέπει να υποδείξουν την καλοσύνη, τη συνεργασία και την αυθεντικότητα. Ένας χώρος εργασίας όπου η υποστήριξη είναι άφθονη και οι σχέσεις καλλιεργούνται δεν είναι απλώς λιγότερο αγχωτικός - είναι ένας χώρος όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να ευδοκιμήσουν.

4) Προχωρώντας προς τη θεραπεία

Είναι η ηγεσία του οργανισμού που πρέπει να ενσωματώσει πρώτα τις ίδιες τις αλλαγές που επιδιώκουν. Αυτό περιλαμβάνει τον καθορισμό ορίων, τον σεβασμό της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής και την ανοιχτή αντιμετώπιση του άγχους χωρίς στίγμα. Ένας διευθυντής που διαμορφώνει την αυτοφροντίδα και την ενσυνειδητότητα στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα: είναι εντάξει να δοθεί προτεραιότητα στην ευημερία πάνω από αδυσώπητη απόδοση.

Η θεραπεία συχνά ξεκινά με αναγνώριση. Οι οργανισμοί πρέπει να αναγνωρίσουν τον ρόλο τους στη δημιουργία άγχους και να δεσμευτούν να μεταμορφώσουν τις δομές και τις κουλτούρες τους. Αυτό μπορεί να σημαίνει επανεξέταση του τρόπου κατανομής του φόρτου εργασίας, διασφάλιση δίκαιων προθεσμιών ή παροχή απτών πόρων για την υποστήριξη της ψυχικής υγείας. Μπορεί επίσης να σημαίνει επαναπροσδιορίζοντας πώς φαίνεται η επιτυχία — όχι μόνο από την άποψη της παραγωγής αλλά και από την ποιότητα ζωής που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

5) Η πορεία προς ένα υγιές μέλλον

Οι χώροι εργασίας δεν είναι ξεχωριστοί από τα άτομα που τους κατοικούν. είναι μια αντανάκλαση συλλογικών αξιών, προτεραιοτήτων και συνηθειών. Καθώς τα επίπεδα άγχους συνεχίζουν να αυξάνονται παγκοσμίως, οι οργανισμοί έχουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν—όχι προσφέροντας γρήγορες λύσεις αλλά αντιμετωπίζοντας τις βαθύτερες αιτίες.

Ας προχωρήσουμε πέρα από τις λίστες ελέγχου και τις λύσεις σε επίπεδο επιφάνειας. Ας δημιουργήσουμε χώρους εργασίας που ενισχύουν τη σύνδεση, τη σαφήνεια και τη φροντίδα. Ας λάβουμε υπόψη μας τα σήματα του άγχους – όχι ως ενόχληση που πρέπει να σιωπήσουμε αλλά ως πρόσκληση για μεταμόρφωση. Με αυτόν τον τρόπο, δεν βελτιώνουμε απλώς την παραγωγικότητα. τιμούμε την ανθρωπιά των ανθρώπων που το κάνουν δυνατό.